ابتلائات مال اهل ایمان است و هر چه مراتب ایمان شخص بالا رود، ابتلائاتش هم بیشتر می‌شود. می‌گویند شخصی الاغی داشت و از قضا همین که او نمازخوان شد، الاغش مرد. ناچار او الاغ دیگری خرید و به طویله برد که ببندد. الاغ به او لگدی زد. او هم به الاغ گفت: اگر از این کارها بکنی دو رکعت نماز هم برای تو می‌خوانم!   

هیچ ابتلائی، چه دنیایی و چه آخرتی، به مؤمن نمی رسد، الّا ضامنش خداست و خدا جبران می کند. افراد معدودی که خدا برای عبرت گرفتن دیگران، آنها را از بعضی نعمت های ظاهری محروم کرده است، در عوض چند چیز قیمتی مخفی در وجودشان به آنها داده است که دیگران از آن خبر ندارند.  

محور اصلی در نگرش و روش عرفانی حاج آقای دولابی، محبّت خدا و خوبان خدا بود و چنان اشخاص را شیفته ی جمال الهی و حسن و نیکویی پیامبر اکرم و اهل بیت کرامشان علیهم السّلام می کرد که به سهولت از دام جاذبه های دنیوی و حتّی اخروی می رهیدند و تمامی آرمان، تلاش و همّت ایشان بر تقرّب و وصال خدا و خوبان خدا متمرکز می شد.

همه ی کمالات در سه چیز نهفته است: اوّل تفقّه در دین، یعنی شناخت کامل و عمیق دین، دوم، شکیبایی در سختی ها و حوادثی که برای تکامل بشر پیش می آید و سوم، حساب و کتاب داشتن در امور معیشت و زندگی.

حضرت امام صادق علیه السلام خطاب به عنوان بصری در خصوص سه مورد حلم و بردباری فرمودند: نخست اینکه اگر کسی به تو گفت: اگر کلمه ای به من بگویی، ده جواب از من خواهی شنید؛ تو روحیه ات طوری باشد که به او بگویی: اگر تو ده تا هم بگویی، یک جواب  از من نخواهی شنید. دوم، اگر کسی به تو دشنام یا نسبت بدی داد، بگو: اگر تشخیص شما درست است و آنچه شما می گویید حقیقت دارد و من این گونه ام؛ از خدای متعال می خواهم به خاطر این زشتی ها و بدی ها مرا ببخشد؛ ولی اگر شما در گفتن این سخنان صداقت ندارید و من این گونه نیستم، از خدا می خواهم از شما درگذرد و سوم، اگر کسی تو را تهدید کرد که آبرویت را می برم، تو به او وعده ی خیراندیشی و مراعات حقوقش را بده.

۹۳/۰۵/۰۵

در برخی آیات قرآن (سوره ی ملک آیه ی ۱ و سوره ی یس آیه ی ۸۳) اشاره شده است که همه ی پدیده های عالم هستی ملکی دارند و ملکوتی. بنابراین کارهای انسان هم ملکی دارد و ملکوتی. در فضای دین، کارها به دو حوزه ی کارهای مجاز و غیر مجاز تقسیم می شود.ملکوت و باطن کارهای غیرمجاز، که به آنها معصیت گفته می شود، آتش، پلیدی و آلودگی هاست...

هرچه به ظهور و رجعت و قیامت نزدیک می شویم،  روزها بلندتر می شود نه به این معنا که بیست و چهار ساعت چهل و هشت ساعت شود بلکه کیفیت زمان طولانی و زمان روحی بلندتر می شود. یک زمان، زمان فیزیکی است که با ساعت اندازه گیری می کنیم؛ یک زمان، زمان روحی و روانی است که غیر این زمان است. مؤمن آهسته راه می رود و عجله ندارد. مؤمن نزدیک ظهور از حرکت می اُفتد.   

علی علیه السّلام معیار شناخت اسلام است و اگر امروز ما به عنوان یک مسلمان می خواهیم زندگی کنیم باید تبلور اسلام را در شخصیت علی علیه السّلام و تفسیر اسلام را در کلام علی علیه السّلام ببینیم و آن گونه مسلمان باشیم.

گرایش به سمت خوِدِ حقیقی را اصطلاحاً خود دوستی می گویند. خود دوستی گرایش به سمت خویشتن خویش است؛ علاقمندی به روح است؛ که خود این خود دوستی و علاقمندی به خویشتن خویش، زمینه ساز همه ی تعالی ها در انسان است و صفت بسیار برجسته و ارزشمندی است. نقطه ی مقابل خود دوستی، پدیده ی خودخواهی یا حبّ نفس است که بسیار مذموم است...

هفتم ماه صفر به روایتی سالروز شهادت دومین گوهر تابناک آسمان امامت، امام حسن مجتبی علیه السلام است. این امام همام در جمله ی گوهرباری می فرمایند: «المَصائِبُ مَفاتِیحُ الاَجرِ»: مصیبت ها، گرفتاری ها و ابتلائات، کلیدهای اجر و پاداش هستند.