سال دهم بعثت، یعنی سه سال قبل از هجرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله به مدینه، دو حادثه ی بسیار جانسوزِ وفات حضرت خدیجه و حضرت ابوطالب علیهما السلام، قلب پیامبر صلی الله علیه و آله را به گونه ای محزون ساخت که حضرت آن سال را عام الحزن نام نهادند. حضرت ابوطالب علیه السلام، عموی بزرگوار رسول اکرم صلی الله علیه و آله در کنار حضرت خدیجه سلام الله علیها، از بزرگترین حامیان پیامبر صلی الله علیه و اله بودند. ابوطالب علیه السلام، فردی با ایمان، مقتدر و فداکار بود که برادرزاده ی خود را تا واپسین لحظات عمر شریفش حمایت کرد و از این رهگذر سهم بسزایی در پیشرفت اسلام داشت؛ امّا علی رغم آن همه فداکاری و ایثارگری آن اَبر مرد تاریخ اسلام، بعضی از مبغضین و متعصّبین نسبت به آن حضرت اسائه ی ادب نموده و در ایمان و اعتقادش تردید کردند.

همه کاستی‌ها و ناقصی‌ها از ضعف ایمان است. همه‌ی اذکار و عبادات هم برای ایجاد باور است. با اذکار و عبادات، انسان به خود تلقین می‌کند و با تکرار و تلقین، باور و یقین ایجاد می‌شود. تلقین آن قدر شریف است که حتی به مرده هم موقع دفن، تلقین می‌خوانند و وقتی که تلقین خواندند، نکیر و منکر می‌گویند کار او درست شد؛ پس چرا آدم تا زنده است به خود تلقین نخواند؟   

تاریخ اسلام بعد از رحلت پیامبر صلّی الله علیه و آله، شاهد تلخ ترین و سیاه ترین روزهای خود بود. حوادث دردناک جانسوزی چون تشکیل شورای سقیفه، غصب ولایت امیرالمؤمنین علی علیه السّلام، حمله به خانه ی وحی، جسارت به حضرت صدّیقه ی کبری سلام الله علیها، به شهادت رساندن حضرت محسن علیه السّلام قبل از تولّد، غصب فدک و ... . کسانی که سالیانی طولانی، برای غصب مقام حکومت پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله، انتظار کشیده بودند؛ حتّی منتظر نماندند ایشان به مرگ طبیعی از دنیا بروند و با فوریت دست به کار شدند.

حدیث عنوان بصری، حکایت طلب پیرمرد نود و چهارساله ایست که با شیدایی و عطشی وصف ناپذیر و پس از طی مراحلی، به محضر امام صادق علیه السلام راه می یابد و آن حضرت معارفی بلند و دستورالعمل هایی راهگشا برای نیل به وادی معرفت و توحید به او عنایت می فرمایند. این ماجرا تحت عنوان حدیث عنوان بصری در منابع حدیثی نقل شده است.

۹۳/۰۲/۲۶

ذکر آثار و برکات بسیار عظیم و عجیبی دارد و مواهب بسیار بزرگ معنوی در ذکر موجود است که به تناسب شدّت ذکر، آن آثار هم شدیدتر و عمیق تر می شود. لذا به تناسب شدّت ذکر، آثار آن هم دارای مراتبی است. خفیف ترین و ضعیف ترین آثار ذکر به گونه ای است که حتّی برای خود شخص ذاکر هم نامحسوس است و در قوی ترین، شدیدترین و عالی ترین مراحل ذکر، هرکس در حدّ خود بهره ای از آن می برد.  

امام حسن عسگری: شما را به تقوای الهی و پارسایی در دینتان، تلاش برای خدا، راستگویی و امانتداری درباره‌ی کسی که شما را امین دانسته(نیکوکار یا بدکار)، طول سجود و حسن همسایگی سفارش می‌کنم. حضرت محمد-صلی الله علیه و آله- برای همین آمده است. در میان جماعت‌های آنان نماز بخوانید، بر سر جنازه‌ی آنها حاضر شوید، مریضانشان را عیادت کنید و حقوقشان را ادا نمائید؛ زیرا هر یک از شما چون در دینش پارسا و در سخنش راستگو و امانتدار و با مردم خوش اخلاق باشد؛ گفته می‌شود: این یک شیعه است، این کارهاست که مرا خوشحال می‌سازد.    

پیامبراکرم صلّی الله علیه و آله، پس از بیست و سه سال دعوت، مجاهدت و ابلاغ پیام الهی و پس از فراز و نشیب های فراوان در راه انجام رسالت بزرگ خویش، سرانجام در روز بیست و هشتم ماه صفر سال یازدهم هجرت، رحلت فرمودند. در زمینه ی رحلت یا شهادت حضرت رسول اکرم صلّی الله علیه وآله، نکاتی در سوره ی مبارکه ی تحریم در مورد آزار دو تن از همسران پیامبر صلّی الله علیه و آله نسبت به ایشان نازل شده است.  

اولین چیزی که خدا اراده کرد بیافریند؛ محبت بود. آنچه سبب شد خدا عالم را بیافریند، محبت بود. مبدأ، محبت است. معاد، محبت است. بین این دو هم محبت است. همه اش محبت است. فرمود: اَولنا محمد و اَوسطنا محمد و آخرنا محمد و کلّنا محمد.  

شیعه معتقد است که خداوند بعد از رسول اکرم صلی الله علیه و آله، مقصود خود را از آیات و جزئیات احکام از راه الهام به کسانی می گوید که مثل رسول الله صلی الله علیه و آله دارای علم الهی و در بازگو کردن، دارای عصمت الهی اند. یعنی به دقّت همانی را که خدا به آنها الهام کرده به مردم منتقل می کنند. چنین کسانی باید به نام امام وجود داشته باشند که مرجع فهم دین هستند و باید در درک حقایق دینی به اینها رجوع شود و نظرشان حجّت و ملاک است...

نمازگزار در دو رکعت اوّل نماز ملزم به خواندن سوره ی حمد و بعد از آن یک سوره ی دیگر از قرآن است. قرآن کریم کتابی است که خود قرآن آن را معرفی کرده و فرموده: اِنّا جَعَلناهُ قُرآناً عربیّاً لَعَلَّکُم تَعقِلونَ وَ اِنّهُ فِی اُمِّ الکِتابِ لَدَینا لَعَلیٌّ حَکِیمٌ