از نگاه اسلام یکی از بزرگترین رسالت‌های انسان، تزکیه‌ی نفس است. گاهی پرداختن بیش از حد به فعالیت‌های اجتماعی، فرصتی برای تهذیب نفس و کسب کمالات معنوی برای انسان باقی نمی‌گذارد. در حالیکه طبق الگوی مورد تأیید اسلام، ابتدا انسان باید به معماری شخصیت خویش و تکمیل ابعاد انسانی وجود خود نایل شود و خود، انسانی نمونه گردد؛ سپس به اصلاح دیگران و یا جامعه بپردازد و از این رهگذر است که می‌تواند دیگران را به سمت نیکی‌ها رهنمون شود.  

حضرت موسی بن جعفر علیه السّلام، امام هفتم شیعیان در سال ۱۲۸ هجری قمری در قریه ی "ابواء" (میان مکّه و مدینه) دیده به جهان گشود. امام کاظم علیه السّلام پس از شهادت پدر بزرگوارشان امام جعفر صادق علیه السّلام به امامت رسید و از سال ۱۴۸ تا سال ۱۸۳ یعنی مدّت ۳۵ سال رهبری شیعیان را بر عهده گرفت و در بیست و پنجم رجب سال ۱۸۳ هجری قمری در بغداد در زندان سندی بن شاهک مسموم شدند و به شهادت رسیدند.

خداوند در سوره ی مائده، آیه ی ۵۷ می فرماید: ای کسانی که ایمان آوردید، اگر کسی از شما ارتداد پیش گیرد؛ یعنی از دینش برگردد، بدانید که خدا به زودی مردمی را برای گرایش به این دین می آورد که دوستشان دارد و آنان نیز او را دوست دارند. این بیانگر محبّت متقابل خدا به عبد و بنده به مولای خویش است. به طور معمول ایجاد محبّت در انسان، ناشی از فقدان چیزی است که ملایم طبع اوست؛ لذا باعث ایجاد کشش و عطش در انسان می شود. این کشش دارای مراتبی است که پایین ترین مرتبه ی آن میل نام دارد. مرتبه ی شدیدتر محبّت و اشدّ مراتب، عشق است.

۹۳/۰۹/۰۲

یکبار که مشهد مشرّف بودیم، برای دیدن آقای میلانی به منزل ایشان رفتیم و آقای میلانی به خاطر مراجعات زیادی که به علّت مرجعیت داشت، مدّتی نتوانست به اتاقی که ما بودیم بیاید. بعد که برای دیدن ما آمد، این حدیث را خواند که: مَن اَصبَحَ عَلَی الدُّنیا حزیناً فقد اَصبَحَ عَلَی اللهِ ساخطاً: هرکس از وضعیت دنیوی خود محزون باشد، بر خدا غضبناک است. 

۹۳/۰۷/۱۲

 امام رضا علیه‌ السّلام می‌فرمایند: مؤمن به حقیقت مومن نیست، تا زمانی که سه ویژگی در او باشد: یک خصلت از پروردگارش، یک ادب وسنّت از پیامبرش و یک خصلت و خوی از امامش .... 

اینکه همه ی روزها عاشورا و همه ی زمین ها کربلاست، یک واقعیت است. این واقعیت در باطن ما و جهان درون ما هم مصداق دارد. ارض وجود مؤمن کربلاست و هر مقطع زمانی، هر برهه و مرحله ای از سیر مؤمن هم یک یوم است که آن هم عاشوراست و لذا در صحنه ی درون هم  درگیری امام حسین علیه السلام و یارانش، با یزید و یارانش عیناً مصداق دارد. در وجود انسان قوّه ی واهمه، مظهر قوای سیاسی در جهان بیرون است. پس سیاست، سیاست غیر الهی است. سیاست یعنی تزویر، خدعه و مکر. قوّه ی غضبیه در باطن ما، مظهر نیروهای امنیّتی و نظامی در جهان بیرون است. قوّه ی شهویه هم مظهر متنعّمان، سرمایه داران و زراندوزان است که کارشان غارت و زراندوزی است... 

ابن عباس از پیامبر عظیم الشأن اسلام صلی الله علیه و آله و سلم نقل کرده که ایشان فرمودند: ای علی! (علیه السّلام) گویا همین الان می بینم که دخترم فاطمه (سلام الله علیها) در روز قیامت پیش می آید و سوار بر شتر بزرگی از نور است، سمت راستش هفتاد هزار ملک، سمت چپش هفتاد هزار ملک، پیشاروی او هفتاد هزار ملک و پشت سر او هفتاد هزار ملک او را همراهی می کنند...    

محبّت به خدا کیمیا و اکسیری است که مس وجود سالک را به زر ناب انسان کامل مبدّل می سازد. محبّت به خدا وجود سالک را از هرچه غیرخدا خالی می کند و جز حضرت حق در او چیزی باقی نمی گذارد و وجود او را یکسره خدایی می سازد.

۹۳/۰۶/۲۱

شب جمعه اول ماه رجب را لیلة الرغائب می گویند. پیامبر اسلام-صلی علیه و آله- می فرمایند:« ای مردم از اولین پنج شنبه ماه رجب غافل نشوید چرا که این شب را ملائکه، لیلة الرغائب نام نهادند؛ شب رغبت ها و آرزوها. در این شب خاص هنگامی که یک سوم از شب می گذرد؛هیچ ملکی در آسمانها نمی ماند جز اینکه در کعبه و اطراف آن جمع می شوند و خدای متعال توجه و عنایت خاصی به این ملائکه می کند و خطاب می فرماید: ای ملائکه من، آنچه می خواهید از من درخواست کنید. ملائکه عرض می کنند: خدایا روزه داران رجب را مشمول رحمت و بخشش خود قرار ده ....»  

سال دهم بعثت، یعنی سه سال قبل از هجرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله به مدینه، دو حادثه ی بسیار جانسوزِ وفات حضرت خدیجه و حضرت ابوطالب علیهما السلام، قلب پیامبر صلی الله علیه و آله را به گونه ای محزون ساخت که حضرت آن سال را عام الحزن نام نهادند. حضرت ابوطالب علیه السلام، عموی بزرگوار رسول اکرم صلی الله علیه و آله در کنار حضرت خدیجه سلام الله علیها، از بزرگترین حامیان پیامبر صلی الله علیه و اله بودند. ابوطالب علیه السلام، فردی با ایمان، مقتدر و فداکار بود که برادرزاده ی خود را تا واپسین لحظات عمر شریفش حمایت کرد و از این رهگذر سهم بسزایی در پیشرفت اسلام داشت؛ امّا علی رغم آن همه فداکاری و ایثارگری آن اَبر مرد تاریخ اسلام، بعضی از مبغضین و متعصّبین نسبت به آن حضرت اسائه ی ادب نموده و در ایمان و اعتقادش تردید کردند.