خداوند در سوره ی مائده، آیه ی ۵۷ می فرماید: ای کسانی که ایمان آوردید، اگر کسی از شما ارتداد پیش گیرد؛ یعنی از دینش برگردد، بدانید که خدا به زودی مردمی را برای گرایش به این دین می آورد که دوستشان دارد و آنان نیز او را دوست دارند. این بیانگر محبّت متقابل خدا به عبد و بنده به مولای خویش است. به طور معمول ایجاد محبّت در انسان، ناشی از فقدان چیزی است که ملایم طبع اوست؛ لذا باعث ایجاد کشش و عطش در انسان می شود. این کشش دارای مراتبی است که پایین ترین مرتبه ی آن میل نام دارد. مرتبه ی شدیدتر محبّت و اشدّ مراتب، عشق است.

۹۳/۰۹/۰۲

یکبار که مشهد مشرّف بودیم، برای دیدن آقای میلانی به منزل ایشان رفتیم و آقای میلانی به خاطر مراجعات زیادی که به علّت مرجعیت داشت، مدّتی نتوانست به اتاقی که ما بودیم بیاید. بعد که برای دیدن ما آمد، این حدیث را خواند که: مَن اَصبَحَ عَلَی الدُّنیا حزیناً فقد اَصبَحَ عَلَی اللهِ ساخطاً: هرکس از وضعیت دنیوی خود محزون باشد، بر خدا غضبناک است. 

۹۳/۰۷/۱۲

 امام رضا علیه‌ السّلام می‌فرمایند: مؤمن به حقیقت مومن نیست، تا زمانی که سه ویژگی در او باشد: یک خصلت از پروردگارش، یک ادب وسنّت از پیامبرش و یک خصلت و خوی از امامش .... 

بشارت ظهور یک منجی که تمام رنج ها و سختی ها  را از بین ببرد و جهان را از عدل و داد سرشار کند، مختصّ اسلام و کتاب آسمانی قرآن نیست. بسیاری از ادیان و مکاتب دیگر نیز از ظهور یک منجی برای برپاداشتن قسط و داد خبر داده اند. 

در اینکه عقل انسان به تنهایی قادر به ادراک برخی از حقایق است؛ شکی وجود ندارد. اما اندیشه و دانش بشری به تنهایی می‌تواند یک نظام و سیستم اخلاقی مناسب را طراحی کند؟ آیا عقل به تنهایی برای شناخت حقیقت انسان، هدف و مقصد نهایی او کفایت می‌کند؟    

محبّت به خدا کیمیا و اکسیری است که مس وجود سالک را به زر ناب انسان کامل مبدّل می سازد. محبّت به خدا وجود سالک را از هرچه غیرخدا خالی می کند و جز حضرت حق در او چیزی باقی نمی گذارد و وجود او را یکسره خدایی می سازد.

۹۳/۰۶/۲۱

شب جمعه اول ماه رجب را لیلة الرغائب می گویند. پیامبر اسلام-صلی علیه و آله- می فرمایند:« ای مردم از اولین پنج شنبه ماه رجب غافل نشوید چرا که این شب را ملائکه، لیلة الرغائب نام نهادند؛ شب رغبت ها و آرزوها. در این شب خاص هنگامی که یک سوم از شب می گذرد؛هیچ ملکی در آسمانها نمی ماند جز اینکه در کعبه و اطراف آن جمع می شوند و خدای متعال توجه و عنایت خاصی به این ملائکه می کند و خطاب می فرماید: ای ملائکه من، آنچه می خواهید از من درخواست کنید. ملائکه عرض می کنند: خدایا روزه داران رجب را مشمول رحمت و بخشش خود قرار ده ....»  

سال دهم بعثت، یعنی سه سال قبل از هجرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله به مدینه، دو حادثه ی بسیار جانسوزِ وفات حضرت خدیجه و حضرت ابوطالب علیهما السلام، قلب پیامبر صلی الله علیه و آله را به گونه ای محزون ساخت که حضرت آن سال را عام الحزن نام نهادند. حضرت ابوطالب علیه السلام، عموی بزرگوار رسول اکرم صلی الله علیه و آله در کنار حضرت خدیجه سلام الله علیها، از بزرگترین حامیان پیامبر صلی الله علیه و اله بودند. ابوطالب علیه السلام، فردی با ایمان، مقتدر و فداکار بود که برادرزاده ی خود را تا واپسین لحظات عمر شریفش حمایت کرد و از این رهگذر سهم بسزایی در پیشرفت اسلام داشت؛ امّا علی رغم آن همه فداکاری و ایثارگری آن اَبر مرد تاریخ اسلام، بعضی از مبغضین و متعصّبین نسبت به آن حضرت اسائه ی ادب نموده و در ایمان و اعتقادش تردید کردند.

همه کاستی‌ها و ناقصی‌ها از ضعف ایمان است. همه‌ی اذکار و عبادات هم برای ایجاد باور است. با اذکار و عبادات، انسان به خود تلقین می‌کند و با تکرار و تلقین، باور و یقین ایجاد می‌شود. تلقین آن قدر شریف است که حتی به مرده هم موقع دفن، تلقین می‌خوانند و وقتی که تلقین خواندند، نکیر و منکر می‌گویند کار او درست شد؛ پس چرا آدم تا زنده است به خود تلقین نخواند؟   

یکی از درس هایی که در عرصه ی عرفان، از مکتب عاشورا می توان آموخت، درس موحّد زیستن است. یکی از مقامات بلند عارفان راستین، نگاه موحّدانه به جهان هستی است. آنان تنها فاعل حقیقی و تنها مؤثّر واقعی در عالم را خدای متعال می دانند و مخلوقات را مجاری و مظاهر فاعلیّت حضرت حق به شمار می آورند و لذا به احدی جز خدا چشم امید نمی دوزند و اتّکا و اعتماد نمی کنند و از احدی جز خدا ترس و پروا به دل راه نمی دهند.