سال دهم بعثت، یعنی سه سال قبل از هجرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله به مدینه، دو حادثه ی بسیار جانسوزِ وفات حضرت خدیجه و حضرت ابوطالب علیهما السلام، قلب پیامبر صلی الله علیه و آله را به گونه ای محزون ساخت که حضرت آن سال را عام الحزن نام نهادند. حضرت ابوطالب علیه السلام، عموی بزرگوار رسول اکرم صلی الله علیه و آله در کنار حضرت خدیجه سلام الله علیها، از بزرگترین حامیان پیامبر صلی الله علیه و اله بودند. ابوطالب علیه السلام، فردی با ایمان، مقتدر و فداکار بود که برادرزاده ی خود را تا واپسین لحظات عمر شریفش حمایت کرد و از این رهگذر سهم بسزایی در پیشرفت اسلام داشت؛ امّا علی رغم آن همه فداکاری و ایثارگری آن اَبر مرد تاریخ اسلام، بعضی از مبغضین و متعصّبین نسبت به آن حضرت اسائه ی ادب نموده و در ایمان و اعتقادش تردید کردند.

در کتاب مصباح الشّریعة از امام صادق علیه السّلام عبارات بسیار شریف و نورانی در باب قرائت قرآن و آداب آن نقل شده است. حضرت می فرمایند: " مَن قَرَاء القرآنَ وَ لَم یَخضَعُ للهِ وَ لَم یَرِقَّ قَلبُهُ وَ لا یَکتَسی حُزناً وَ وَجَلاً فِی سرِّهِ فَقَد استَهانَ بِعظیمِ شأنِ اللهِ تعالی وَ خَسِرَ خُسراناً مُبیناً" کسی که قرآن بخواند و خضوع به درگاه الهی پیدا نکند و رقّـت قلب نیابد و حزن فراق و هجران از حق و ترس از کاستی ها و گناهانش در او هویدا نشود؛ شأن خدای تبارک و تعالی را کوچک شمرده و به زیان آشکاری مبتلا شده است.

تاریخ اسلام بعد از رحلت پیامبر صلّی الله علیه و آله، شاهد تلخ ترین و سیاه ترین روزهای خود بود. حوادث دردناک جانسوزی چون تشکیل شورای سقیفه، غصب ولایت امیرالمؤمنین علی علیه السّلام، حمله به خانه ی وحی، جسارت به حضرت صدّیقه ی کبری سلام الله علیها، به شهادت رساندن حضرت محسن علیه السّلام قبل از تولّد، غصب فدک و ... . کسانی که سالیانی طولانی، برای غصب مقام حکومت پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله، انتظار کشیده بودند؛ حتّی منتظر نماندند ایشان به مرگ طبیعی از دنیا بروند و با فوریت دست به کار شدند.

حدیث عنوان بصری، حکایت طلب پیرمرد نود و چهارساله ایست که با شیدایی و عطشی وصف ناپذیر و پس از طی مراحلی، به محضر امام صادق علیه السلام راه می یابد و آن حضرت معارفی بلند و دستورالعمل هایی راهگشا برای نیل به وادی معرفت و توحید به او عنایت می فرمایند. این ماجرا تحت عنوان حدیث عنوان بصری در منابع حدیثی نقل شده است.

۹۳/۰۲/۲۶

مراحل سیر و حرکت انسان به سوی حضرت حق و به کمال رسیدن او چگونه است؟ به عبارت دیگر، چگونه می شود به سوی حق تعالی رفت؟ سیر الی الله از دو طریق انجام می شود. اولین راه، سیر عقلی است. محصول سیر عقلی، شناخت عقلی حقایق است. این سیر، انسان را به سوی معرفت الهی سوق داده و حجاب های جهل و تردید را از پیش دیدگان عقل او کنار می زند.  

امام حسن عسگری: شما را به تقوای الهی و پارسایی در دینتان، تلاش برای خدا، راستگویی و امانتداری درباره‌ی کسی که شما را امین دانسته(نیکوکار یا بدکار)، طول سجود و حسن همسایگی سفارش می‌کنم. حضرت محمد-صلی الله علیه و آله- برای همین آمده است. در میان جماعت‌های آنان نماز بخوانید، بر سر جنازه‌ی آنها حاضر شوید، مریضانشان را عیادت کنید و حقوقشان را ادا نمائید؛ زیرا هر یک از شما چون در دینش پارسا و در سخنش راستگو و امانتدار و با مردم خوش اخلاق باشد؛ گفته می‌شود: این یک شیعه است، این کارهاست که مرا خوشحال می‌سازد.    

پیامبراکرم صلّی الله علیه و آله، پس از بیست و سه سال دعوت، مجاهدت و ابلاغ پیام الهی و پس از فراز و نشیب های فراوان در راه انجام رسالت بزرگ خویش، سرانجام در روز بیست و هشتم ماه صفر سال یازدهم هجرت، رحلت فرمودند. در زمینه ی رحلت یا شهادت حضرت رسول اکرم صلّی الله علیه وآله، نکاتی در سوره ی مبارکه ی تحریم در مورد آزار دو تن از همسران پیامبر صلّی الله علیه و آله نسبت به ایشان نازل شده است.  

رزق به دو بخش مادی  و معنوی تقسیم می شود. رزق معنوی از قبیل معارف، حالات و توفیق طاعات و عبادات است. ارزاق مادی همان امکاناتی است که در این عالم نصیب انسان می شود و توسط او مصرف می گردد. همچون غذایی که می خورد، آبی که می نوشد، جامه ای که می پوشد و  یا خانه ای که در آن زندگی می کند. بنابراین آنچه از امکانات دنیوی که متعلّق به شخص است، امّا او امکان نمی یابد از آنها استفاده یا آنها را مصرف کند، گرچه جزء دارایی او می باشند، رزق او شمرده نمی شوند. سالک در پرتو بصیرتی که به نور قرآن و تعالیم معصومین بدان نائل شده است، رزّاق و روزی دهنده ی خود را فقط خدا می داند و هیچ کس جز او را، خواه خود یا دیگران، در روزی خویش دخیل و مؤثّر نمی شمارد.   

شیعه معتقد است که خداوند بعد از رسول اکرم صلی الله علیه و آله، مقصود خود را از آیات و جزئیات احکام از راه الهام به کسانی می گوید که مثل رسول الله صلی الله علیه و آله دارای علم الهی و در بازگو کردن، دارای عصمت الهی اند. یعنی به دقّت همانی را که خدا به آنها الهام کرده به مردم منتقل می کنند. چنین کسانی باید به نام امام وجود داشته باشند که مرجع فهم دین هستند و باید در درک حقایق دینی به اینها رجوع شود و نظرشان حجّت و ملاک است...

نمازگزار در دو رکعت اوّل نماز ملزم به خواندن سوره ی حمد و بعد از آن یک سوره ی دیگر از قرآن است. قرآن کریم کتابی است که خود قرآن آن را معرفی کرده و فرموده: اِنّا جَعَلناهُ قُرآناً عربیّاً لَعَلَّکُم تَعقِلونَ وَ اِنّهُ فِی اُمِّ الکِتابِ لَدَینا لَعَلیٌّ حَکِیمٌ