تبریک ایّام شادمانی ولادت پیامبراکرم صلّی‌الله‌علیه‌وآله و هفتۀ وحدت، پس از دو ماه محرّم و صفر و روزهای نخستین ماه ربیع‌الاوّل
پیامبراکرم صلّی‌الله‌علیه‌وآله ظهور حقیقت توحید در اتمِّ صُوَر و میلاد ایشان، ظهور وحدت و یگانگی است.
غم مقدّمۀ شادی است. اگر حقِّ غم به‌درستی ادا شود، پاداش آن، شادی است. 
عبد در ابتدا که در دوری و حجاب و غربت است، محزون است؛ امّا این حزنِ ناپایدار آنچه را که مانع و حجاب است، می‌سوزاند و وصال و پیوستن به حقیقت خویشتن محقّق می‌شود و زمان شادی فرا می‌رسد.

۲ نوع شادی داریم:
شادی واقعی :  شادمانی عمیقی که خدا و اولیای خدا به آن دعوت کرده‌اند و همان بهشت باطنی و آفاقی و پایدار و همیشگی است؛ چرا که عامل آن یعنی فضل و رحمت خدا، پایدار و جاودان است. 
شادی واهی  :  شادمانی‌های اهل غفلت، شادی‌های تخیّلی، زاییدۀ وهم و توهّم، شادی‌های خیالی و دروغین و شادی به دانسته‌ها و داشته‌های دنیایِ ناپایدار است.
▫️شادی واقعی و رعایت آداب شادی....  

ماه ربیع‌الاوّل فرا رسید؛ ماهی که شروع آن، با هجرت پیامبراکرم صلّی‌الله‌علیه‌وآله از مکّه به مدینه مقارن است.
هجرت یا به‌سوی خدا و الی‌الله است، یا به‌سوی طاغوت، کفر، و همه‌ی مظاهر دنیا و نفس.
همان اندازه که هجرت به‌سوی خدا رشد‌آفرین و تعالی‌بخش است، هجرت به‌سوی دنیا با چشم پوشیدن از ارزشهای الهی و معنوی، انحطاط‌بخش است.
هجرت به‌سوی خدا در مرتبه به مرتبه‌ی وجود انسان مصداق دارد. هجرت ظاهری، حرکت از دارالکفر است به سوی دار‌الایمان؛ اما هجرت در لایه‌ای عمیق‌تر، در روحیات و خلقیات هم می‌تواند اتّفاق بیفتد؛ یعنی هجرت از خلقیات زشت و ناپسند به‌سمت فضائل اخلاقی.
مصداق اعلای هجرت، هجرت از خود به‌سوی خداست؛ ترک خودبینی و خودپسندی و در مقابل، چشم دوختن به‌سوی خدا.
ماه ربیع‌الاوّل، مقارن با هجرت رسول‌الله صلّی‌الله‌علیه‌وآله است. امیدواریم ما هم در سیر باطنی خود، مهاجر شده باشیم؛ از تعلّقات انحطاط‌آفرین و از نکوهیدگی‌ها کنده شده و به‌سمت سر سپردن به حجت خدا و ملحق شدن به رسول‌الله صلّی‌الله‌علیه‌وآله حرکت کرده باشیم و به مدد رسول‌الله صلّی‌الله‌علیه‌وآله وارد مدینه‌ی توحید شویم.

شیعه معتقد است چون خدا خالق انسان است، مالک آنهاست و چون مالک انسانهاست، ولایت به آنها دارد. می تواند امر و نهی کند و آزادی های آنها را محدود کند. ولایت الهی در قالب احکام دین و شرع مشخص شده است. برخی از احکام شرع، احکام اجتماعی است؛ مثل احکام نظامی، اقتصادی، سیاسی و احکام قضایی که اجرا شدن این احکام مستلزم وجود حکومت در جامعه می باشد... 

الزام به مراعات حدودی در پوشش از سوی حکومت اسلامی برای بانوان، از دو‌منظر قابل بررسی است. نخست اینکه آیا حاکم اسلامی حق چنین الزامی دارد؟ دوم اینکه آیا چنین الزاماتی در سایر کشورها هم وجود دارد؟
عنایت به وجود سه رده‌ی احکام، یعنی «احکام اوّلیّه»، « احکام ثانوّیّه» و « احکام حکومتی» در جامعه و کارکردهای متفاوت آنها، وجوب تبعیت از این احکام را مشخّص می‌سازد.
نکته قابل تأمل اینکه الزامات نباید به اجبار تعبیر شود و آن‌را مختصِّ یک قشرِ خاصی از جامعه دانست؛ بلکه این الزامات برای عموم جامعه است و تخلّف از این قوانین و مقرّرات، باید جرم‌انگاری شده و مجازات متناسب با آن جرم، برایش تعیین شود.
در این میان نقش افراد جامعه در تعامل محبّت‌آمیز با دیگران و نقش سازنده و مؤثر وسایل ارتباط جمعی، در تبیین منطق حجاب، بسیار حائز اهمّیّت است.

بشارت ظهور یک منجی که تمام رنج ها و سختی ها  را از بین ببرد و جهان را از عدل و داد سرشار کند، مختصّ اسلام و کتاب آسمانی قرآن نیست. بسیاری از ادیان و مکاتب دیگر نیز از ظهور یک منجی برای برپاداشتن قسط و داد خبر داده اند. 

دشواری حجاب را زنان برای مصونیت در برابر طمع ورزی و هوس بازی مردان متحمل می‌شوند. حجاب بیانگر وقار و افتخار یک زن و ابراز بندگی او در برابر خالق هستی است و بی‌شک پوشش زن در برابر مردان نامحرم، سلامت اخلاقی جامعه را به دنبال خواهد داشت. اما در این میان حجاب مردان نیز نباید نادیده گرفته شود. حجاب مرد، حیای اوست ... 

محو آثار معاصی از دو راه قابل بررسی است؛ یکی راه غیراختیاری و دیگری اختیاری. عوامل غیراختیاری مؤثّر در محو آثار معاصی، عواملی است که شخصی که مرتکب معصیت شده است، درصدد رفع آثار معصیتش برنیامده است؛ یعنی در مقام توبه و ندامت نیست و بدون اینکه کوچکترین قدمی بردارد، خود خدا دست به کار می شود. 

یکی از ناهنجاری‌های کنونی، بحث بی‌حجابی یا بد‌حجابی در اجتماع است که در این میان وظیفه اسلامی و نحوه‌ی برخورد افراد جامعه با این امر، دغدغه‌ای مهم و اساسی است. از زمینه‌های سبب‌ساز سست شدن حجاب در بین زنان و دختران، می‌توان به عدم آگاهی، هواهای نفسانی، ضعف تقوا و معنویت ، حرکتی نمادین به‌عنوان اعتراض به حاکمیت، بسته بودن باب هرگونه ایراد و نقد و … اشاره کرد.
بدیهی است با راهکارهایی همچون آگاهی بخشی، استفاده از زبان لیّن و محبّت آمیز، ارائه الگوی شخصیّتی مناسب و دوست‌داشتنی از یک بانوی محجّبه، حق انتقاد به دیگران دادن، متواضعانه و برای رضای خدا کارکردن، مبارزه با فساد و حق‌کشی در جامعه و شایسته سالاری به جای فامیل‌بازی، می‌توان به اثربخشی و اصلاح اندیشه‌ها کمک کرد…

جابر ابن یزید جُعفی، یکی از یاران بزرگوار و از اصحاب سرِّ امامان معصوم علیهم السلام بود که محضر امام سجاد، امام باقر و امام صادق علیهم السلام را درک کرد. حضرات معصومین علیهم السلام  مطالبی را که به جابر می گفتند به کمتر کسی می فرمودند و دستوراتی که به آن بزرگوار می دادند، برای دیگران قابل تحمّل نبود. در بیان قدرت اهل بیت علیهم السلام، روایتی از جناب جابر نقل شده  که به این شرح است: وقتی خلافت به بنی امیّه رسید، خون های بسیاری به ناحق ریخته شد و هزار ماه بر منابر، امیرالمؤمنین علیه السلام را لعن کرده و از ایشان تبرّی می جستند. شیعیان را در هر شهری که می یافتند، غافلگیر و دستگیر می کردند...

 

از نظر تاریخ تفکّر، می توان اندیشه ی غربی را درباره ی تعاملات بین علم و دین به سه دوره تقسیم کرد. دوره ی اوّل، دوره ی آغاز عصر مدرنیزم است که در آن، بحث تعارض علم و دین پذیرفته شده است. در دوره ی دوم نه تنها تعارض بین علم و دین را قبول نداشتند، بلکه معتقد بودند محال است روزی تعارض بین علم و دین ظهور کند! در دوره ی سوم و در رویکرد مطرح شده در مناسبات علم و دین گفته شد: علم و دین می توانند راجع به موضوع واحدی صحبت کنند؛ امّا درباره ی این موضوع واحد، از دو منظر و زوایه ی مختلف به آن بنگرند...