بعد از آنکه خدیجه-سلام الله علیها- با پیامبر-صلی الله علیه و آله- ازدواج کرد، زنهای مکه از او دوری می جستند و دیگر به خانه او نمی آمدند و در هنگام ملاقات با خدیجه سلام الله علیها، از سلام کردن به او خودداری می کردند و از ورود زنان به خانه او جلوگیری می نمودند و از این جهت قلب خدیجه سلام الله علیها را غم و وحشت فرا می گرفت. هنگامی که خدیجه سلام الله علیها به فاطمه سلام الله علیها باردار شد، حضرت فاطمه سلام الله علیها در بطن او، با مادر سخن می گفت و تا هنگام ولادتش، این کار ادامه داشت وحضرت مونس و هم صحبت مادر بود تا وقت میلادش نزدیک شد. 

توجّه به دنیا و کثرات و طبیعت، غم و غصّه می آورد. کثرات، حزن آور است؛ امّا آحاد و افراد الهی برطرف کننده ی غم و غصّه هستند. مردان الهی و آحاد، افراد کمی هستند که اگر به آنها برخورد نماییم، ملاقات آنها برای ما بسیار سرنوشت ساز است و باید قدر آن را بدانیم. آنها نشانه های راه خدا هستند.    

حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها بانویی است که قرآن کریم از ایشان به کوثر تعبیر کرده است؛ کوثر یعنی خیر کثیر. کسی را که خدا خیر کثیر بداند، خود خدا می‌داند چه عظمتی دارد. خدایی که تنها به خاطر بعثت پیامبر خاتم صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم بر خلق منّت نهاده است؛ «لَقَد مَنَّ اللهُ عَلیَ المُؤمِنین اِذ بَعَثَ فیهِم رَسولاً مِن اَنفُسِهِم»: خدابر مؤمنین منّت نهاد که پیامبری از خود آنها در میانشان برانگیخت. حال نگاه کنید که خدا بر همین پیامبر خاتم منّت می‌نهد که «إِنَّا أَعْطَیْنَاکَ الْکَوْثَرَ»! عظمت این بانو چیست؟ خدا می داند! اگر کسی بخواهد به معرفت فاطمه سلام‌الله‌علیها راه پیدا کند و از این خیر کثیر بهره‌ای ببرد، راهش این است که «فَصَلِّ لِرَبِّکَ وَانْحَرْ» یعنی نماز بگزارد. نمازی که معراج مؤمن است.

رزق به دو بخش مادی  و معنوی تقسیم می شود. رزق معنوی از قبیل معارف، حالات و توفیق طاعات و عبادات است. ارزاق مادی همان امکاناتی است که در این عالم نصیب انسان می شود و توسط او مصرف می گردد. همچون غذایی که می خورد، آبی که می نوشد، جامه ای که می پوشد و  یا خانه ای که در آن زندگی می کند. بنابراین آنچه از امکانات دنیوی که متعلّق به شخص است، امّا او امکان نمی یابد از آنها استفاده یا آنها را مصرف کند، گرچه جزء دارایی او می باشند، رزق او شمرده نمی شوند. سالک در پرتو بصیرتی که به نور قرآن و تعالیم معصومین بدان نائل شده است، رزّاق و روزی دهنده ی خود را فقط خدا می داند و هیچ کس جز او را، خواه خود یا دیگران، در روزی خویش دخیل و مؤثّر نمی شمارد.   

ظاهراً می گوییم آقا می آید، ولی در حقیقت ما به خدمت حضرت بقیة الله - عج الله تعالی فرجه الشریف- می رویم. ما به پشت دیوار دنیا رفتیم و گم شدیم. باید از پشت دیوار بیرون بیاییم تا ببنیم که حضرت از همان ابتدا حاضر بودند.

از نگاه اسلام یکی از بزرگترین رسالت‌های انسان، تزکیه‌ی نفس است. گاهی پرداختن بیش از حد به فعالیت‌های اجتماعی، فرصتی برای تهذیب نفس و کسب کمالات معنوی برای انسان باقی نمی‌گذارد. در حالیکه طبق الگوی مورد تأیید اسلام، ابتدا انسان باید به معماری شخصیت خویش و تکمیل ابعاد انسانی وجود خود نایل شود و خود، انسانی نمونه گردد؛ سپس به اصلاح دیگران و یا جامعه بپردازد و از این رهگذر است که می‌تواند دیگران را به سمت نیکی‌ها رهنمون شود.  

اولین چیزی که خدا اراده کرد بیافریند؛ محبت بود. آنچه سبب شد خدا عالم را بیافریند، محبت بود. مبدأ، محبت است. معاد، محبت است. بین این دو هم محبت است. همه اش محبت است. فرمود: اَولنا محمد و اَوسطنا محمد و آخرنا محمد و کلّنا محمد.  

دشواری حجاب را زنان برای مصونیت در برابر طمع ورزی و هوس بازی مردان متحمل می‌شوند. حجاب بیانگر وقار و افتخار یک زن و ابراز بندگی او در برابر خالق هستی است و بی‌شک پوشش زن در برابر مردان نامحرم، سلامت اخلاقی جامعه را به دنبال خواهد داشت. اما در این میان حجاب مردان نیز نباید نادیده گرفته شود. حجاب مرد، حیای اوست ... 

در عالم هر چیز ظاهر و ملکی دارد که با حواس ظاهری انسان قابل درک است و باطن و ملکوتی دارد که از حواس ظاهری پوشیده و با ادراکات باطنی انسان قابل احساس می باشد. چنانکه قرآن کریم برای تمامی موجودات عالم، هم ملکی قائل است که در ید قدرت الهی قرار دارد و هم ملکوتی که آن نیز تحت قدرت الهی است. کارهای انسان از جمله معاصی او نیز ظاهر و ملکی دارد که همان جنبه محسوس جسمانی و نفسانی آن است، و ملکوتی دارد که از حواس ظاهری انسان پوشیده است و تنها با بیدار شدن باطن انسان از راه نایل شدن به موت و فعال شدن ادراکات باطنی، احساس می شود. 

هر گاه مؤمن طغیان کند و گل آلود شود، خداوند گودالی را سدّ راه او قرار می‌دهد تا گِل‌هایش ته نشین شود و دوباره صاف شود؛ یعنی با حوادث و ابتلائات جلوی او سد می‌زند تا زلال شود.