جسارتی که در این ایام به محضر قرآن کریم روا داشته‌شد؛ از طرف کسانی بود که سالیان درازی در دنیا، از خودشان چهره‌ی انسان‌های آزاداندیش و اهل سِلم و مدارا و به اصطلاح خودشان، اهل تولرانس و انعطاف نشان داده بودند؛ و در این ایّام، پرده از چهره کثیف و پلیدشان کنار زده شد و حقیقت آنها آشکارتر گردید.

 میلاد امام صادق (ع) به تعبیری ولادت دوباره ی پیامبر (ص) است؛ زیرا پس از به محاق رفتن خورشید معارف نبوی در پی کودتای سقیفه و فاجعه ی کربلا، با رو به ضعف نهادن حکام اموی و مروانی و درگیر شدن آنها با جنبش های مخالف که نهایتاً به سقوط آنان و بر سرکار آمدن عبّاسیان انجامید، فضا و فرصتی برای امام باقر (ع) و بیشتر برای امام صادق (ع) فراهم شد که مجدِداً آموزه های نورانی پیامبر اکرم (ص) به جامعه عرضه کنند و نهضت علمی عظیمی در جهت احیاء و تبیین اسلام راستین بر پا نمایند. ...  

اهل سنّت معتقدند پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله همه ی آن چیزی که برای امّت اسلامی در زمینه ی شناخت اسلام لازم بود و برای آنها کفایت می کرد را در قالب آیات وحی، احادیث، سخنان و سیره ی خویش در اختیار مسلمانان قرار دادند و هیچ نکته ی ناگفته ای باقی نماند...   

توجّه به دنیا و کثرات و طبیعت، غم و غصّه می آورد. کثرات، حزن آور است؛ امّا آحاد و افراد الهی برطرف کننده ی غم و غصّه هستند. مردان الهی و آحاد، افراد کمی هستند که اگر به آنها برخورد نماییم، ملاقات آنها برای ما بسیار سرنوشت ساز است و باید قدر آن را بدانیم. آنها نشانه های راه خدا هستند.    

محو آثار معاصی از دو راه قابل بررسی است؛ یکی راه غیراختیاری و دیگری اختیاری. عوامل غیراختیاری مؤثّر در محو آثار معاصی، عواملی است که شخصی که مرتکب معصیت شده است، درصدد رفع آثار معصیتش برنیامده است؛ یعنی در مقام توبه و ندامت نیست و بدون اینکه کوچکترین قدمی بردارد، خود خدا دست به کار می شود. 

یکی از ناهنجاری‌های کنونی، بحث بی‌حجابی یا بد‌حجابی در اجتماع است که در این میان وظیفه اسلامی و نحوه‌ی برخورد افراد جامعه با این امر، دغدغه‌ای مهم و اساسی است. از زمینه‌های سبب‌ساز سست شدن حجاب در بین زنان و دختران، می‌توان به عدم آگاهی، هواهای نفسانی، ضعف تقوا و معنویت ، حرکتی نمادین به‌عنوان اعتراض به حاکمیت، بسته بودن باب هرگونه ایراد و نقد و … اشاره کرد.
بدیهی است با راهکارهایی همچون آگاهی بخشی، استفاده از زبان لیّن و محبّت آمیز، ارائه الگوی شخصیّتی مناسب و دوست‌داشتنی از یک بانوی محجّبه، حق انتقاد به دیگران دادن، متواضعانه و برای رضای خدا کارکردن، مبارزه با فساد و حق‌کشی در جامعه و شایسته سالاری به جای فامیل‌بازی، می‌توان به اثربخشی و اصلاح اندیشه‌ها کمک کرد…

جابر ابن یزید جُعفی، یکی از یاران بزرگوار و از اصحاب سرِّ امامان معصوم علیهم السلام بود که محضر امام سجاد، امام باقر و امام صادق علیهم السلام را درک کرد. حضرات معصومین علیهم السلام  مطالبی را که به جابر می گفتند به کمتر کسی می فرمودند و دستوراتی که به آن بزرگوار می دادند، برای دیگران قابل تحمّل نبود. در بیان قدرت اهل بیت علیهم السلام، روایتی از جناب جابر نقل شده  که به این شرح است: وقتی خلافت به بنی امیّه رسید، خون های بسیاری به ناحق ریخته شد و هزار ماه بر منابر، امیرالمؤمنین علیه السلام را لعن کرده و از ایشان تبرّی می جستند. شیعیان را در هر شهری که می یافتند، غافلگیر و دستگیر می کردند...

 

از نظر تاریخ تفکّر، می توان اندیشه ی غربی را درباره ی تعاملات بین علم و دین به سه دوره تقسیم کرد. دوره ی اوّل، دوره ی آغاز عصر مدرنیزم است که در آن، بحث تعارض علم و دین پذیرفته شده است. در دوره ی دوم نه تنها تعارض بین علم و دین را قبول نداشتند، بلکه معتقد بودند محال است روزی تعارض بین علم و دین ظهور کند! در دوره ی سوم و در رویکرد مطرح شده در مناسبات علم و دین گفته شد: علم و دین می توانند راجع به موضوع واحدی صحبت کنند؛ امّا درباره ی این موضوع واحد، از دو منظر و زوایه ی مختلف به آن بنگرند...  

مهمترین تفاوتی که امام دوازدهم ما شیعیان با یازده امام بزرگوار پیش از خود دارند، غیبت آن حضرت است. اهل سنّت وجود حضرت مهدی - ارواحنا فداه - را قبول دارند و در بسیار ی از منابع بزرگ خود به این مسأله اشاره کرده اند. حتّی علمای بزرگ اهل سنّت، کتابهای مستقلی در رابطه با این موضوع تألیف کرده اند.   

همه کاستی‌ها و ناقصی‌ها از ضعف ایمان است. همه‌ی اذکار و عبادات هم برای ایجاد باور است. با اذکار و عبادات، انسان به خود تلقین می‌کند و با تکرار و تلقین، باور و یقین ایجاد می‌شود. تلقین آن قدر شریف است که حتی به مرده هم موقع دفن، تلقین می‌خوانند و وقتی که تلقین خواندند، نکیر و منکر می‌گویند کار او درست شد؛ پس چرا آدم تا زنده است به خود تلقین نخواند؟