ظاهراً می گوییم آقا می آید، ولی در حقیقت ما به خدمت حضرت بقیة الله - عج الله تعالی فرجه الشریف- می رویم. ما به پشت دیوار دنیا رفتیم و گم شدیم. باید از پشت دیوار بیرون بیاییم تا ببنیم که حضرت از همان ابتدا حاضر بودند.

یکی از درس هایی که در عرصه ی عرفان، از مکتب عاشورا می توان آموخت، درس موحّد زیستن است. یکی از مقامات بلند عارفان راستین، نگاه موحّدانه به جهان هستی است. آنان تنها فاعل حقیقی و تنها مؤثّر واقعی در عالم را خدای متعال می دانند و مخلوقات را مجاری و مظاهر فاعلیّت حضرت حق به شمار می آورند و لذا به احدی جز خدا چشم امید نمی دوزند و اتّکا و اعتماد نمی کنند و از احدی جز خدا ترس و پروا به دل راه نمی دهند.    

چهارمین اختر تابناک آسمان امامت، حضرت علی بن الحسین علیه السّلام، نمادی از کمالات انسانی، زینت بندگان نیک سیرت و پیام آور کربلاست. تاریخ ولادت این امام همام به نقل مشهور، پنجم شعبان سال سی و هشتم هجری و در شهر مدینه نقل شده است. پدر بزرگوارشان، حضرت سیّد الشّهدا علیه السّلام و مادر گرامیشان شهربانو، دختر یزگرد سوم، آخرین پادشاه ساسانی است. امام سجّاد علیه السّلام شاهد تلخ ترین حوادث و فجایع در روز عاشورا بودند؛ امّا چون کوهی استوار ایستادگی کردند. 

اینکه همه ی روزها عاشورا و همه ی زمین ها کربلاست، یک واقعیت است. این واقعیت در باطن ما و جهان درون ما هم مصداق دارد. ارض وجود مؤمن کربلاست و هر مقطع زمانی، هر برهه و مرحله ای از سیر مؤمن هم یک یوم است که آن هم عاشوراست و لذا در صحنه ی درون هم  درگیری امام حسین علیه السلام و یارانش، با یزید و یارانش عیناً مصداق دارد. در وجود انسان قوّه ی واهمه، مظهر قوای سیاسی در جهان بیرون است. پس سیاست، سیاست غیر الهی است. سیاست یعنی تزویر، خدعه و مکر. قوّه ی غضبیه در باطن ما، مظهر نیروهای امنیّتی و نظامی در جهان بیرون است. قوّه ی شهویه هم مظهر متنعّمان، سرمایه داران و زراندوزان است که کارشان غارت و زراندوزی است... 

توجّه به دنیا و کثرات و طبیعت، غم و غصّه می آورد. کثرات، حزن آور است؛ امّا آحاد و افراد الهی برطرف کننده ی غم و غصّه هستند. مردان الهی و آحاد، افراد کمی هستند که اگر به آنها برخورد نماییم، ملاقات آنها برای ما بسیار سرنوشت ساز است و باید قدر آن را بدانیم. آنها نشانه های راه خدا هستند.    

عزّت دنیا ذلّت است، ذلّتش که جای خود دارد. ذلّت برای خدا عّزت است، عزّتش که جای خود دارد. دنیا چیز بی اعتبار و بی ارزشی است چون اصلش فنا و نیستی است و بی تردید، برگزیدن زندگی دنیا بر آخرت، کاری نابخردانه خواهد بود و نتیجه ای جز حسرت و ندامت نخواهد داشت .  

خدای متعال که پیامبران را برای سعادت بشر مبعوث کرده است، باید محک و معیاری به دست بشر بدهد تا به وسیله ی آن بتواند بین پیغمبران راستین و مدّعیان دروغین پیامبری، تمیز و تشخیص بدهد. نام این معیار و محک، معجزه است. معجزه کاری محسوس و خارق العاده است که جز با نیروی الهی توسط بشر قابل انجام نیست.  لذا از مشخّصات مشترک انبیاء الهی اعجاز و داشتن معجزه است.   

بیشترین کاری که در طی طریق کمال از سالک الی الله برمی آید، طلب صادقانه و تمام عیار در نیل به کمالات انسانی است. طلب و خواست راستین، بی درنگ شخص را به ایجاد آمادگی در خود و فراهم آوردن مقدمات و تهیه قوا و امکانات لازم برای نیل به مقصود وا می دارد. در صورت وجود چنین طلبی خالص و تمام عیار، هر چه در مسیر سلوک برای وی پیش آید، خواه بسط و گشایش، خواه قبض و عدم موفقیت ظاهری، لازمه ی کمال و نیل او به مقصد است.

 

کسی که اهل ظاهر باشد و به تعلقات عالم ظاهر دلبسته باشد، اگر در کشمکش دنیا طلبی ها شکست بخورد؛ معلوم است که شکست خورده، اما طرف پیروز هم مغلوب است زیرا کسی که با خدعه، نیرنگ، زور، تزویر و ظلم، پیروزی به دست آورد و چیره شود، در درون از شیطان جهل و نفس شکست خورده، این فرد صورت ظاهر غالب است اما فی الواقع مغلوب است و در باطن خویش شکست خورده، هر چند که صورت ظاهرش پیروز به نظر می رسد. 

محو آثار معاصی از دو راه قابل بررسی است؛ یکی راه غیراختیاری و دیگری اختیاری. عوامل غیراختیاری مؤثّر در محو آثار معاصی، عواملی است که شخصی که مرتکب معصیت شده است، درصدد رفع آثار معصیتش برنیامده است؛ یعنی در مقام توبه و ندامت نیست و بدون اینکه کوچکترین قدمی بردارد، خود خدا دست به کار می شود.