فقط بشارت و مژده ی نزدیک شدن ماه مبارک رمضان، داغ و حسرت فراق ماه شعبان المعظّم را تسکین می دهد. ماه شعبان با همه ی زیبایی ها و لطافت های عارفانه ی خود به پایان می رسد؛ ماهی بسیار دوست داشتنی و زیبا که با عطر دلاویز رسول خدا صلی الله علیه و آله معطّر است؛ ماه صلوات و مناجات شعبانیه، ماه صیام و قیام رسول الله صلی الله علیه و آله در لیالی و ایّام آن. حسرت گذشتن و طی شدن ایّام این ماه فقط با بشارت ورود به ماه مبارک رمضان قابل تحمّل است. ماهی که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله بشارت نزدیک شدن آن را در آخرین جمعه ی ماه شعبان المعظّم به مردم دادند.    

سه ماه رجب، شعبان و رمضان، مختصّ خلوت‌های عبادی و بهره‌گیری از عباداتی همچون اذکار، ادعیّه، نمازهای مستحبّی، روزه، انفاق، صدقه و … هستند. اگر از ماه رجب درست بهره بگیریم، مستعد بهره‌مندی از فیّوضات ماه شعبان المعظّم می‌شویم، آن‌وقت شایستگی وارد شدن به شهرالله و میهمان ضیّافت الله شدن را پیدا خواهیم کرد. در سیر و سلوک، اگر انسان بخواهد به قلّه‌های بلند معنوی که سالکِ الی‌الله طالب آن‌ است برسد، باید اهل سوز و گدازهای عاشقانه، اشک و آه و ناله‌های عاشقانه در خلوت‌های عبادی‌اش باشد و فقط به انجام واجبات بسنده نکند که به مقصد و به آن مراتب بلند نمی‌رسد.

ماه مبارک رمضان، شهر الله و ماه خداست. ماه تجلی حضرت حق در کعبه ی دل مؤمن، و به تعبیری ماه تجلیه است. وقتی سالک وجودش را از زشتی ها، آلودگی ها، پلیدی ها و تعلّقات به ما سوی الله خالی کرد و با زیبایی های پیغمبر اکرم صلی الله علیه و اله زینت داد؛ دل او خانه ی خدا و کعبه ی حقیقی می شود. حضرت حق در چنین دلی تجلی می کند و مؤمن به لقاء الله نائل می شود....   

یکی از سؤالاتی که معمولاً در دوران غیبت برای شیعیان مطرح است، این است که آیا دیدار توأم با شناخت امام زمان- عجّل الله تعالی فرجه الشریف- در دوران غیبت امکان پذیر است و اگر ممکن است، راه نیل به آن چیست؟ . در جواب باید گفت که قطعاً دیدار امام زمان علیه السلام در دوران غیبت امکان پذیر است. ابن سینا می گوید: « بهترین دلیل برای امکان پذیر بودن چیزی، اتّفاق افتادن آن است» . در موارد متعدّدی دیدار شیعیان با حضرت بقیّة الله - ارواحنا فداه- میسّر شده است. در دوره ی زمانی بیش از هزار سال، شخصیت های بسیار عظیم علمی و دینی، آن حضرت را فراوان ملاقات نموده اند و کتاب های بسیاری در این باب تألیف شده است.  

مهمترین تفاوتی که امام دوازدهم ما شیعیان با یازده امام بزرگوار پیش از خود دارند، غیبت آن حضرت است. اهل سنّت وجود حضرت مهدی - ارواحنا فداه - را قبول دارند و در بسیار ی از منابع بزرگ خود به این مسأله اشاره کرده اند. حتّی علمای بزرگ اهل سنّت، کتابهای مستقلی در رابطه با این موضوع تألیف کرده اند.   

از آیت الله سید علی قاضی (ره) دستور العملی برای شب ۲۳ ماه رمضان المبارک وارد شده است: شب ۲۳ ماه مبارک رمضان، زمانی که  شب از نیمه گذشت، در حالیکه شخص نه گرسنه، نه از زیاد خوردن سنگین باشد، با وضو و رو به قبله، سر به سجده گذاشته و  این ذکر را  ۲۲۵ بار تکرار نماید: " یا طُهرُ یا طاهرُ یا طَهورُ یا طَیهورُ یا طَیهار " وقتی این ذکر گفته می شود، ملائکه نازل می شوند و در همان حالی که ذاکر سر به سجده دارد، با آب رحمت الهی جان و وجودش را از غبار معاصی و کدورت توجّه به عالم کثرت می شویند و ان شاء الله به طهارت باطنی و درونی راه پیدا می کند.   ۹۴/۰۴/۱۸

آخرین روزهای ماه رمضان بر خلاف روزهای آغازین که شادی، بهجت، سرور و طراوتی به انسان می بخشید، هاله ای از حزن و اندوه بر دل انسان می نشاند. بوی هجران این ماه عزیز و سرشار از خیر و نور و برکت به مشام می رسد. روزهای آخر ماه مبارک، روزهای دغدغه، دلهره و اضطراب است. مؤمن نگران است که این ماه تمام شود و او توشه ای برنداشته باشد و به آنچه قرار بود از رهگذر ماه رمضان نائل شود، دست نیافته باشد.  

در همسایگی مرحوم شهید مطهری خانم بی حجابی زندگی می کرد که یکباره چادری شده بود. خودش تعریف کرده بود که ما اصلاً اهل دیانت نبودیم. یک بار به قصد تفریح با شوهرم به مشهد رفتیم و چند روزی را که در آنجا  بودیم، در تفریحگاه ها گذراندیم. روز آخر که می خواستیم به تهران برگردیم، من از خیابان جلوی حرم مطهر حضرت رضا-علیه السلام- عبور می کردم که از خیابان، نگاهم به ایوان حضرت افتاد. سلامی کردم و رد شدم. شب در خواب دیدم .  

بیشترین کاری که در طی طریق کمال از سالک الی الله برمی آید، طلب صادقانه و تمام عیار در نیل به کمالات انسانی است. طلب و خواست راستین، بی درنگ شخص را به ایجاد آمادگی در خود و فراهم آوردن مقدمات و تهیه قوا و امکانات لازم برای نیل به مقصود وا می دارد. در صورت وجود چنین طلبی خالص و تمام عیار، هر چه در مسیر سلوک برای وی پیش آید، خواه بسط و گشایش، خواه قبض و عدم موفقیت ظاهری، لازمه ی کمال و نیل او به مقصد است.

 

عالم ظاهر رقیقه و سایه ای از عالم حقیقت و انسانیت است. بهار و تابستان و پاییز و زمستان طبیعت، سایه و رقیقه ای از بهار و تابستان و پاییز و زمستان عالم حقیقت و انسانیت است و چنان که اهل معرفت گفته اند: الظاهرُ عُنوان الباطن: ظاهر نشانه ای از باطن است. عالم ظاهر، عالم مَجاز و عالم باطن، عالم حقیقت است و باز چنان که اهل معرفت فرموده اند: المَجازُ قَنطرةُ الحَقیقةِ : مجاز پلی به سوی حقیقت است. پس باید با مشاهده ی فصول عالم طبیعت، به فصل های جهان جان و عالم حقیقت و انسانیت متوجّه شد و راه یافت...