ایام البیض یا روزهای سپید به سیزدهم، چهاردهم و پانزدهم هر ماه قمری می گویند. وجه تسمیه آن هم به دلیل آنست که چون در این سه روز ماه کامل است؛ شب ها نورانی و سفید است لذا این سه شب را ایام البیض نامیدند. روزه ی ایام البیض در تمام ماه های قمری اهمیت فوق العاده ای دارد؛ اما این فوق العادگی در ماه رجب المرجب مضاعف است.

اعتکاف در لغت به معنای اقامت کردن و ماندن در جایی و ملازم بودن با چیزی است. ولی دردین مبین اسلام، اقامت در مکانی مقدس به منظور تقرب جستن به خدای متعال است. اصل اعتکاف به لحاظ مکانی، در یکی ازمساجد چهارگانه ی، مسجدالحرام، مسجدالنبی، مسجد کوفه و مسجد بصره جایز است؛ البته گروهی از فقها، اعتکاف در مساجد جامع شهر را به قصد رجا، جایز شمرده اند. به لحاظ زمانی هم بهترین ایام برای اعتکاف، دهه ی آخر ماه مبارک رمضان است. 

علی علیه السّلام معیار شناخت اسلام است و اگر امروز ما به عنوان یک مسلمان می خواهیم زندگی کنیم باید تبلور اسلام را در شخصیت علی علیه السّلام و تفسیر اسلام را در کلام علی علیه السّلام ببینیم و آن گونه مسلمان باشیم.

فرا رسیدن ماه رجب‌المرجّب؛ ماه فیضان لطف و عنایات بی‌حدّ الهی؛ ماهی که در احادیث، به یک اعتبار شهرالله نامیده شده و ماه خدای متعال است و به اعتبار دیگر از آن به ماه امیرالمؤمنین علیه‌السّلام تعبیر شده است را خدمت میهمانان سفره‌ی پر کرامت این ماه عظیم تبریک و تهنیّت عرض می‌نماییم. امیدواریم که این دو نعمت بزرگ، یعنی نعمت توحید و نعمت ولایت را قدر بدانیم و در این ماه توفیق یابیم که به مدد عنایات علوی به شهر توحید راه پیدا کنیم و از حقایق ناب توحیدی موجود در معارف این ماه،و از مواهب و عطایا و عنایات عظیمی که در مناجات‌ها، دعاها، اذکار، نمازها، روزه‌ها، صدقات و همه‌ی اعمال خیر توصیه شده در این ماه نهفته است، به مدد ولایت امیرالمؤمنین علیه‌السّلام بهره‌مند گردیم.

سه ماه رجب، شعبان و رمضان، مختصّ خلوت‌های عبادی و بهره‌گیری از عباداتی همچون اذکار، ادعیّه، نمازهای مستحبّی، روزه، انفاق، صدقه و … هستند. اگر از ماه رجب درست بهره بگیریم، مستعد بهره‌مندی از فیّوضات ماه شعبان المعظّم می‌شویم، آن‌وقت شایستگی وارد شدن به شهرالله و میهمان ضیّافت الله شدن را پیدا خواهیم کرد. در سیر و سلوک، اگر انسان بخواهد به قلّه‌های بلند معنوی که سالکِ الی‌الله طالب آن‌ است برسد، باید اهل سوز و گدازهای عاشقانه، اشک و آه و ناله‌های عاشقانه در خلوت‌های عبادی‌اش باشد و فقط به انجام واجبات بسنده نکند که به مقصد و به آن مراتب بلند نمی‌رسد.

اهل سلوک قائل به سه چهلّه‌ی مهم در طول سال هستند. یکی از آنها از اوّل ماه ذی‌القعده شروع می‌شود و تا روز عرفه ادامه پیدا می‌کند و به چهلّه‌ی کلیمیّه یا موسویّه معروف است. دو چهلّه‌­ی دیگر آن پی‌در‌پی است و از اوّل ماه رجب شروع می‌شود و تا آستانه‌ی بیست‌و‌یکم ماه مبارک رمضان ادامه پیدا می‌کند. شصت روز آن، دو ماه رجب و شعبان است؛ به‌علاوه‌ی بیست روز ماه مبارک رمضان که جمعاً هشتاد روز می‌شود؛ که دو چهلّه­ی پیوسته است. کسی­که از این دو چهلّه به­خوبی بهره‌ ببرد، برای درک و دستیابی به لیلة‌القدر مستعد می‌شود.

اکنون در آستانه‌ی ورود به چهله‌ای هستیم که با آغاز ماه رجب شروع می‌شود. به همین مناسبت، آداب چهله‌نشینی را از بیان استاد مهدی طیّب، در معرض اطّلاع کاربران عزیز قرار می‌دهیم. امید است که بیشترین بهره‌ها از دو چهله‌ای که در پیش داریم، نصیب همه‌ی سالکان الی‌الله گردد.

 

حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها بانویی است که قرآن کریم از ایشان به کوثر تعبیر کرده است؛ کوثر یعنی خیر کثیر. کسی را که خدا خیر کثیر بداند، خود خدا می‌داند چه عظمتی دارد. خدایی که تنها به خاطر بعثت پیامبر خاتم صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم بر خلق منّت نهاده است؛ «لَقَد مَنَّ اللهُ عَلیَ المُؤمِنین اِذ بَعَثَ فیهِم رَسولاً مِن اَنفُسِهِم»: خدابر مؤمنین منّت نهاد که پیامبری از خود آنها در میانشان برانگیخت. حال نگاه کنید که خدا بر همین پیامبر خاتم منّت می‌نهد که «إِنَّا أَعْطَیْنَاکَ الْکَوْثَرَ»! عظمت این بانو چیست؟ خدا می داند! اگر کسی بخواهد به معرفت فاطمه سلام‌الله‌علیها راه پیدا کند و از این خیر کثیر بهره‌ای ببرد، راهش این است که «فَصَلِّ لِرَبِّکَ وَانْحَرْ» یعنی نماز بگزارد. نمازی که معراج مؤمن است.

در روایات آمده حضرت زهرا سلام الله علیها در صحرای قیامت مثل مرغی که دانه را از بین سنگ و خاشاک جمع می‌کند، دوستان اهل بیت علیهم السلام را از بین اهل محشر جمع می‌کند و به بهشت می‌برد. همین‌طور آمده است که حضرت زهرا سلام الله علیها، سوار بر شتری از نور وارد محشر می‌شود و دوستان اهل‌بیت علیهم السلام ، ریشه‌های روپوشی که بر روی آن شتر قرار دارد را می‌گیرند و حضرت آنها را با خود به بهشت می‌برد.

انسان که به موت برسد به یقین رسیده است. " واعبد ربّکَ حتّی یأتیکَ الیَقین" یقین بعضاً به موت تفسیر شده است؛ یعنی عبادت کن تا زمانی که مرگت فرا برسد؛ تا زنده هستی عبادت کن. یقین را به موت تعبیر کرده اند؛ لذا موت منزل اوّل یقین است. حالات مرده را در نظر بگیرید، علائم جنازه ی  مُرده، علائم یک انسان اهل یقین است که تازه وارد وادی یقین می شود. البته منزل اوّل است. یقین منازل بزرگتری دارد؛ منتهی اولین منزلش موت است.     

توجّه به دنیا و کثرات و طبیعت، غم و غصّه می آورد. کثرات، حزن آور است؛ امّا آحاد و افراد الهی برطرف کننده ی غم و غصّه هستند. مردان الهی و آحاد، افراد کمی هستند که اگر به آنها برخورد نماییم، ملاقات آنها برای ما بسیار سرنوشت ساز است و باید قدر آن را بدانیم. آنها نشانه های راه خدا هستند.