اوّلین گل بوستان فاطمی، امام حسن مجتبی علیه السلام، در نیمه ی ماه رمضان سال سوم هجری قمری، در مدینه دیده به جهان گشود. هفت سال ابتدایی عمر شریفش، مقارن با دوران حیات حضرت محمّد صلی الله علیه و آله بود. پس از رحلت جدّ بزرگوارش، حدود سی سال با پدرشان حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام ملازمت داشته و پس از شهادت مظلومانه ی پدر، به مدّت ده سال عهده دار مقام امامت بودند. در بیست و هشتم صفر سال پنجاه هجری قمری به دستور معاویه بن ابوسفیان - لعنة الله علیه-  و به دست جعده دختر اشعث ابن قیس، در سن ۴۷ سالگی به شهادت رسیدند.

حضرت موسی علیه السّلام به شخصی برخورد که کور و کر بود و دست و پا هم نداشت؛ به یک تکه گوشت شبیه تر بودتا انسان. از او پرسید حالت چطور است؟ یعنی دنیا و ربت را چگونه می بینی؟ آن شخص در پاسخ موسی علیه السّلام گفت: کیست در این دنیا که حالش مثل من باشد؟ چشم ندارم، درنتیجه آنچه را خدا راضی نیست نمی بینم؛ گوش ندارم، درنتیجه سخنی را که خدا دوست ندارد نمی شنوم؛ پا ندارم، در نتیجه به جایی که خدا راضی نیست نمی روم؛ دست ندارم، در نتیجه کاری را که خدا نمی پسندد نمی کنم و کسی را که خدا نمی خواهد بزنم نمی زنم. پس در همه ی عالَم کسی نیست که حالش از خوبی به من برسد. موسی از معرفت و رضامندی و شاکر بودن او بسیار متعجّب شد...  ۱

پیامبران به حکم عقل باید افرادی معصوم از خطا در تشخیص و خلاف در عمل باشند و حتی از روی سهو و نسیان هم سخن نادرست و کار ناشایسته‌ای از ایشان سر نزند؛ زیرا احتمال هر نوع لغزش و خطا اطمینان و وثوق مردم به سخن آنها را خدشه‌دار می‌کند و در نتیجه هدف نبوت که تبعیت انسانها از پیام الهی است، نقض می‌شود.
دو گروه از موجودات، خلاف مشیت الهی عمل نمی‌کنند؛ دسته‌ی اول ملائکه، که با وجود قدرت، انگیزه‌ی گناه که شهوت و غضب است را ندارند؛ دسته‌ی دوم، حیوانات، که فاقد اراده آزادند و نمیتوانند مغایر مشیت الهی عمل کنند. امّا هیچ یک از این دو مدل برای اثبات امکانپذیری عصمت انبیاء که به عنوان یک انسان دارای شهوت وغضب و اراده و اختیارند، کارائی ندارد.   

گرایش به سمت خوِدِ حقیقی را اصطلاحاً خود دوستی می گویند. خود دوستی گرایش به سمت خویشتن خویش است؛ علاقمندی به روح است؛ که خود این خود دوستی و علاقمندی به خویشتن خویش، زمینه ساز همه ی تعالی ها در انسان است و صفت بسیار برجسته و ارزشمندی است. نقطه ی مقابل خود دوستی، پدیده ی خودخواهی یا حبّ نفس است که بسیار مذموم است...

هفتم ماه صفر به روایتی سالروز شهادت دومین گوهر تابناک آسمان امامت، امام حسن مجتبی علیه السلام است. این امام همام در جمله ی گوهرباری می فرمایند: «المَصائِبُ مَفاتِیحُ الاَجرِ»: مصیبت ها، گرفتاری ها و ابتلائات، کلیدهای اجر و پاداش هستند.

اهل سلوک قائل به سه چهلّه‌ی مهم در طول سال هستند. یکی از آنها از اوّل ماه ذی‌القعده شروع می‌شود و تا روز عرفه ادامه پیدا می‌کند و به چهلّه‌ی کلیمیّه یا موسویّه معروف است. دو چهلّه‌­ی دیگر آن پی‌در‌پی است و از اوّل ماه رجب شروع می‌شود و تا آستانه‌ی بیست‌و‌یکم ماه مبارک رمضان ادامه پیدا می‌کند. شصت روز آن، دو ماه رجب و شعبان است؛ به‌علاوه‌ی بیست روز ماه مبارک رمضان که جمعاً هشتاد روز می‌شود؛ که دو چهلّه­ی پیوسته است. کسی­که از این دو چهلّه به­خوبی بهره‌ ببرد، برای درک و دستیابی به لیلة‌القدر مستعد می‌شود.

اکنون در آستانه‌ی ورود به چهله‌ای هستیم که با آغاز ماه رجب شروع می‌شود. به همین مناسبت، آداب چهله‌نشینی را از بیان استاد مهدی طیّب، در معرض اطّلاع کاربران عزیز قرار می‌دهیم. امید است که بیشترین بهره‌ها از دو چهله‌ای که در پیش داریم، نصیب همه‌ی سالکان الی‌الله گردد.

 

اولین چیزی که خدا اراده کرد بیافریند؛ محبت بود. آنچه سبب شد خدا عالم را بیافریند، محبت بود. مبدأ، محبت است. معاد، محبت است. بین این دو هم محبت است. همه اش محبت است. فرمود: اَولنا محمد و اَوسطنا محمد و آخرنا محمد و کلّنا محمد.  

در نزدیکی خیبر حدود ۱۴۰ کیلومتری شهر مدینه، قریه ای بسیار سرسبز و پر محصول و یهودی نشین وجود داشت که دژ و برج و بارو و جمعیّت عظیم خیبر را نداشت. بعد از اینکه یهودیان خیبر با همه ی عظمّت و برج و بارویشان در مقابل سپاه اسلام نتوانستند مقاومت کنند و تن به شکست دادند، اهالی فدک که نه برج و بارویی داشتند و نه آن همه جمعیّت و توانمندی، با خود فکر کردند که چرا خودمان را به کشتن دهیم، وقتی خیبر نتوانست مقاومت کند و شکست خورد، شکست ما حتمی و یقینی است.          

اقسام روزه داران در ماه ضیافت الله، سه گروه اند: گروه نخست کسانی هستند که برای ترس از تلخی و عذاب الهی روزه می گیرند که روزه ی این گروه، روزه ی خائفان از عذاب است. گروه دوم، روزه ی صابران است که این دسته از افراد امید به پاداش الهی دارند و به طمع سود، سختی روزه را متحمّل می شوند. امّا گروه سوم روزه ی سائحان است. روزه ی کسانی که اهل سیاحت در ملکوت هستی هستند و غرضی جز  رضای پروردگار ندارند اینها با لذّت و شیرینی روزه می گیرند. باید توجّه داشت روزه، لایه هایی دارد و هرچه روزه عمیق تر شود، لایه های رویین را هم به همراه خواهد داشت. کسی که روزه ی باطن دارد، روزه ی ظاهر هم دارد و کسی که روزه ی قلب دارد، روزه ی باطن و ظاهر هم دارد.

۹۴/۰۳/۳۱

یکی از پرسش های مهمّی که در پی بحث خیر بودن هر آنچه خداوند برای فرد پیش آورده است، مطرح می شود، در زمینه ی دعاست و سؤال این است که اگر آنچه اکنون در زندگی ما وجود دارد و آنچه در آینده پیش خواهد آمد، بهترین است، معنی دعا کردن چیست؟ دعا یعنی خدایا آنچه را هست از بین ببر و آنچه را نیست بیاور. اگر آنچه هست بهترین است و آنچه نیست به این دلیل وجود ندارد که بهترین نبوده چرا از خدا بخواهیم بهترین را ببرد و چیز بدی جایش بگذارد؟ بر این اساس دعا کردن بی معنی و بی ربط می شود...