در حکایتی از کتاب بحارالانوار، دو نفر به نام های احمد بن عمر و حسین بن یزید نقل می کنند: خدمت امام رضا علیه السّلام رسیدیدم و به حضرت عرضه داشتیم: ما رزق وسیعی داشتیم و در زندگی بسیار به ما خوش می گذشت؛ امّا اوضاع و احوالمان دگرگون و ثروت بسیار و رزق وسیع ما کم شد. شما دعا بفرمایید خدا آن شرایط را به ما بازگرداند.

ایام البیض یا روزهای سپید به سیزدهم، چهاردهم و پانزدهم هر ماه قمری می گویند. وجه تسمیه آن هم به دلیل آنست که چون در این سه روز ماه کامل است؛ شب ها نورانی و سفید است لذا این سه شب را ایام البیض نامیدند. روزه ی ایام البیض در تمام ماه های قمری اهمیت فوق العاده ای دارد؛ اما این فوق العادگی در ماه رجب المرجب مضاعف است.

حضرت عبدالعظیم حسنی-رضوان الله تعالی علیه- در چهارم ربیع الثانی سال ۱۷۳ هجری چشم به جهان گشود. ایشان فرزند عبدالله بن علی از نوادگان امام حسن مجتبی(ع) است که نسبش با چهار واسطه به آن حضرت می‌رسد. این سید جلیل القدر، از دانشمندان شیعه و از راویان حدیث ائمه‌ی معصومین(ع) و از چهره‌های بسیار محبوب و مورد اعتماد اهل بیت(ع) به شمار می‌رفت. ایشان، از صحابی امام جواد و امام هادی علیه السلام بودند و بنا به برخی روایات محضر پر فیض امام رضا علیه السلام را نیز درک کردند. در دوران حکومت مخوف عباسی او مدتی طولانی متواری بود و به صورت ناشناخته در جامه‌ی پیک‌ها سفر می‌کرد تا سرانجام به ری رسید و در آنجا رحل اقامت افکند ..    

روایات متنوّعی در تاریخ شهادت حضرت زهرا سلام الله علیها ذکر شده است. از فاصله ی چهل روز بعد از رحلت رسول خدا صلی الله علیه و آله، تا هفتاد و پنج و نود و پنج روز روایت نقل شده که بر تاریخ نود و پنج روز تأکید بیشتری شده است؛ گرچه اقوال دیگر را هم نمی شود انکار کرد. در این ایّام حضرت صدیقه سلام الله علیها به شدّت رنجور و کاهیده در بستر بودند و دیگر رمقی برای انجام کارهای روزمره نداشتند. این حالات تا آنجا پیش رفت که همگان یقین کردند دخت گرامی حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله در این دنیا توقّف زیادی نخواهند داشت...  

مهمترین تفاوتی که امام دوازدهم ما شیعیان با یازده امام بزرگوار پیش از خود دارند، غیبت آن حضرت است. اهل سنّت وجود حضرت مهدی - ارواحنا فداه - را قبول دارند و در بسیار ی از منابع بزرگ خود به این مسأله اشاره کرده اند. حتّی علمای بزرگ اهل سنّت، کتابهای مستقلی در رابطه با این موضوع تألیف کرده اند.   

مؤمن که از دنیا می رود و به موت نائل می شود، از شهوات و غضب که او را گرم می کردند، خلاص و کاملاً خنک می شود؛ به نحوی که وقتی جنازه ی او را با آب سرد دنیا هم می شویند، فریاد می زند این آب داغ چیست که روی بدن من می ریزید؟ 

  از آیات قرآن کریم و سخنان معصومین (علیهم السلام) اینگونه برمی آید که آنچه مایه ی شرافت و سبب ارزشمندی انسان بر دیگر مخلوقات و مسجود ملائکه قرار گرفتن اوست، روح الهی است که حقیقت انسانی او را تشکیل میدهد. همان حقیقتی که موجب شایستگی و استعداد او برای عهده دار شدن مقام خلافت الهی شده است.  

زهد در لغت به معنای عدم رغبت و در اصطلاح اهل عرفان، به معنای بی رغبت بودن به دنیاست. زهد، نداشتن و استفاده نکردن از دنیا نیست، دلبستگی و رغبت نداشتن به آن است. زهد، دست کشیدن از دنیا نیست. پر نکشیدن دل به سوی دنیاست. ای بسا فقیر راغب به دنیا و چه بسا غنیّ زاهد از دنیا. شاخص زهد و بی رغبتی به دنیا این است که بود و نبود آن، در روح شخص اثر نگذارد و آن را متلاطم نکند.

عزّت دنیا ذلّت است، ذلّتش که جای خود دارد. ذلّت برای خدا عّزت است، عزّتش که جای خود دارد. دنیا چیز بی اعتبار و بی ارزشی است چون اصلش فنا و نیستی است و بی تردید، برگزیدن زندگی دنیا بر آخرت، کاری نابخردانه خواهد بود و نتیجه ای جز حسرت و ندامت نخواهد داشت .  

یکی از نغزترین و زیباترین ادعیه ها، مناجات شعبانیه است که حضرت امیر المؤمنین علیه السلام و دیگر امامان علیهم السلام  در ماه شعبان المعظم آن را می خواندند. موضوعات مطروحه در این مناجات را می توان به هفت محور تقسیم کرد. اول اینکه مناجات کننده از چه موضعی وارد شده است. دوم، نگاه شخص مناجات کننده به حضرت حق است. سوم، تشکر و سپاس از الطاف بیکران باریتعالی و چهارم، احساس و حالت شخص دعاکننده است. پنجم...