سیّدجلال و میراث پدری

مرحوم سیّدرضا تناوش خیلی به سیّدجلال علاقه داشت و در زمان حیاتش، خانه‌ی خود را به اسم سیّدجلال کرد. سیّدجلال یک بار به من گفت: «این خانه به اسم من است، امّا من به زودی این خانه را به نام خواهرها و برادرهایم می‌کنم و اگر پیش از آن‌که این کار تمام شود، از دنیا رفتم، مبادا در آن خانه تصرّف کنی!»

سیّدجلال نه تنها آن خانه را به نام خواهران و برادران ناتنی‌اش کرد، بلکه بعدها هم به‌هیچ‌وجه حاضر نشد از میراث‌پدری برای خودش استفاده کند. هر مبلغی که از میراث پدری به دستش می‌رسید - در راستای وصایای مرحوم پدرش که خواسته بود تا کارهای خیر گوناگونی انجام شود - هزینه می‌کرد و چیزی برای خودش برنمی‌داشت.

یادم هست یک بار که مبلغی از میراث پدری به دست‌شان رسیده بود، از ایشان خواستم تا برایم یک چرخ خیاطی بخرد؛ امّا سیّدجلال نپذیرفت و گفت: «از این پول نمی‌خرم!»

البتّه بعداً از درآمد خودش برایم چرخ خیّاطی خرید؛ ولی حاضر نشد از آن پول چنین خرجی کند.[۱]