یکی از مراقبه هایی که برای سالک الی الله در ماه جمادی الاخر وارد شده است؛ چهار رکعت نماز بسیار ارزشمند است که برای آن هیچ زمان معینی مشخص نشده، چه در آغاز ماه چه در پایان آن، چه در شب و چه در روز؛ و اگر کسی توفیق خواندن این نماز را در این ماه پیدا کند؛ خداوند خودش، مالش، زن و فرزندش و دین و دنیای او را تا سال دیگر حفظ می کند و اگر در فاصله ی این جمادی الاخر تا جمادی الاخر دیگر از دنیا رفت، مرگش مرگ شهادت خواهد یود و شهید از دنیا رفته است؛ یعنی ثواب شهدا را دارد.   ۹۴/۰۱/۰۱

روایت شده است که روزی امام صادق علیه السّلام به یکی از شاگردانشان فرمودند: این همه سال پای صحبت من نشستی چه یاد گرفتی؟ عرضه داشت: ای مولای من! هشت نکته را از شما یاد گرفتم. امام صادق علیه السّلام فرمودند: آنها را برای من توضیح بده. گفت: اوّلین چیزی که از شما یاد گرفتم این بود: دیدم که هر محبوبی از حبیبش لحظه ی مرگ جدا می شود، پس همّت خود را به سوی چیزی قرار دادم که هیچ گاه من را ترک نخواهد کرد و در تنهایی مونس من خواهد بود و آن عمل خیر است.

از امام کاظم علیه السلام نقل شده است که فرمودند: اگر می خواهید انسان های صالحی شوید و صلاحیت پیدا کنید؛ باید همنشین انسان های صالح و شایسته شوید. همنشینی با صالحان باعث می شود انسان جذب شود. صالحین در درجه ی اول، پیامبر صلی علیه و آله و در درجه ی بعد ائمه علیهم السلام هستند. 

در روایات تأکیدهای فوق العاده ای درباره ی سجده ی شکر به عنوان یکی از تعقیبات نماز وجود دارد. عبارت بسیار قابل توجهی در توقیعی که از امام عصر ارواحنا فداه برای عبدالله بن حِمیَری وارد شده است؛ به چشم می خورد. حضرت فرمودند: "سَجدة الشکر مِن اَلزمِ السّنن وَ اَوجَبَها"  سجده ی شکر از ضروری ترین اعمال مستحب و از واجب ترین و مورد تأکیدترین سنّت های پسندیده ی الهی است. سجده ی شکر هم به اعتبار سجده بودن و هم به اعتبار شکر اهمّیت فوق العاده ای دارد.    

شب دحوالارض (یعنی پهن شدن زمین از زیر خانه ی کعبه بر روی آب) از لیالی شریفه است که رحمت خدا در آن نازل می شود و قیام به عبادت در آن اجر بسیار دارد و روز آن یکی از چهار روزی است که در تمام سال به فضیلت روزه ممتاز است و از برای روزه دار این روز هرچه بین آسمان و زمین است، استغفار می کند.  

عقل درست می کند و عشق خراب می کند. انبیاء درست می کنند و ولایت خراب می کند. انبیاء احکام آوردند؛ حدود را مشخّص کردند؛ ولایت همه را برهم زد. پیغمبر اسلام صلی الله علیه و آله نماز، روزه، زکات، حجّ و جهاد را آورد و امیرالمؤمنین علیه السلام فرمودند: منم نماز؛ منم روزه؛ منم زکات؛ منم حجّ و منم جهاد و هرکس محبّت مرا نداشته باشد، اعمالش به درد نمی خورد؛ در نتیجه همه را خراب کرد و خرابات برپا کرد.

منزل موت، آخرین منزل دنیا و اولین منزل آخرت است. موت همیشه همراه ماست. وقتی میخوابیم گویا می میریم و آن را تمرین می کنیم. وقتی نَفَس را بیرون می دهیم، در حقیقت می میریم و با نَفَس دیگر ادامه ی حیات می دهیم. موت خیلی نزدیک است. تا ذکر موت کنیم، مرده ایم. قُولُو لا اِلهَ (موت) اِلاّ الله (حیات) تُفلِحُوا.   

سالک الی الله هرچقدر معلومات، دانش و آگاهی داشته باشد؛ هر چقدر که مراتبش بالاتر باشد باید به شدّت مواظب باشد که دچار عجب، کبر، غرور، خودبینی و خودپسندی نشود که او را هلاک می کند. اگر کسی دچار خودبینی و کبر شود راهی به کمالات معنوی ندارد. خود بزرگ بینی اولین معصیت تاریخ آفرینش است، آنجا که شیطان از سجده ی بر آدم و امر الهی تمرّد کرد. از پیامبر اولوالعزم الهی که بالاتر نمی توان تصوّر کرد. حضرت موسی علیه السّلام یک لحظه تصوّر کرد؛یا خطوری از ذهنش گذشت که داناتر از او در عالَم پیدا نمی شود؛ خدا به ملائکه امر فرمود که موسی را دریابید.    

بعد از آنکه خدیجه-سلام الله علیها- با پیامبر-صلی الله علیه و آله- ازدواج کرد، زنهای مکه از او دوری می جستند و دیگر به خانه او نمی آمدند و در هنگام ملاقات با خدیجه سلام الله علیها، از سلام کردن به او خودداری می کردند و از ورود زنان به خانه او جلوگیری می نمودند و از این جهت قلب خدیجه سلام الله علیها را غم و وحشت فرا می گرفت. هنگامی که خدیجه سلام الله علیها به فاطمه سلام الله علیها باردار شد، حضرت فاطمه سلام الله علیها در بطن او، با مادر سخن می گفت و تا هنگام ولادتش، این کار ادامه داشت وحضرت مونس و هم صحبت مادر بود تا وقت میلادش نزدیک شد. 

به بزرگی[ مرحوم آیت الله محمد جواد انصاری همدانی(ره) ] گفتند: آیا امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) را می شود دید؟ ایشان فرمودند: وقتی خدا را می شود دید، امام را که مخلوق خداست، چگونه نمی شود دید؟ ما می خواهیم چیزی ببینیم. چیز غیر از امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) است. کسی که حضرت را دید و جمال حضرت را مشاهده کرد، دیگر چیزی نمی خواهد ببیند.