ماه ربیع‌الاوّل فرا رسید؛ ماهی که شروع آن، با هجرت پیامبراکرم صلّی‌الله‌علیه‌وآله از مکّه به مدینه مقارن است.
هجرت یا به‌سوی خدا و الی‌الله است، یا به‌سوی طاغوت، کفر، و همه‌ی مظاهر دنیا و نفس.
همان اندازه که هجرت به‌سوی خدا رشد‌آفرین و تعالی‌بخش است، هجرت به‌سوی دنیا با چشم پوشیدن از ارزشهای الهی و معنوی، انحطاط‌بخش است.
هجرت به‌سوی خدا در مرتبه به مرتبه‌ی وجود انسان مصداق دارد. هجرت ظاهری، حرکت از دارالکفر است به سوی دار‌الایمان؛ اما هجرت در لایه‌ای عمیق‌تر، در روحیات و خلقیات هم می‌تواند اتّفاق بیفتد؛ یعنی هجرت از خلقیات زشت و ناپسند به‌سمت فضائل اخلاقی.
مصداق اعلای هجرت، هجرت از خود به‌سوی خداست؛ ترک خودبینی و خودپسندی و در مقابل، چشم دوختن به‌سوی خدا.
ماه ربیع‌الاوّل، مقارن با هجرت رسول‌الله صلّی‌الله‌علیه‌وآله است. امیدواریم ما هم در سیر باطنی خود، مهاجر شده باشیم؛ از تعلّقات انحطاط‌آفرین و از نکوهیدگی‌ها کنده شده و به‌سمت سر سپردن به حجت خدا و ملحق شدن به رسول‌الله صلّی‌الله‌علیه‌وآله حرکت کرده باشیم و به مدد رسول‌الله صلّی‌الله‌علیه‌وآله وارد مدینه‌ی توحید شویم.