شفاعت از ماده ی شفع به معنای " جفت شده با چیزی" است که در برابر کلمه ی وتر به معنای " طاق و تک" قرار دارد. شفاعت در اصطلاح، جفت شدن یا به تعبیری وصل شدن بنده با ولی خداست. چیزی که این دو را به هم وصل می کند، محبّت و ولایت است. یکی از شاخه های شفاعت، شفاعت مغفرت است؛ به این معنا که فرد گناهکار از کرده و معصیت خویش تائب بوده و از پروردگار طلب بخشش می کند؛ علاوه بر پشیمانی و توبه ی او، یک بنده صالح خدا هم در حقّ او دعا نموده و از حضرت حق می خواهد توبه ی شخص پذیرفته و گناهش بخشیده شود.